Nenasilni protest pod imenom “Veliki marš povratka” u suštini je gandhijevska inicijativa koja treba (ponovo) skrenuti pažnju svjetske javnosti na patnju Palestinaca opsjednute Gaze. Serija protesta duž granice s Izraelom planirana je da kulminira 15. maja na 70. godišnjicu “Nakbe” (arapski: katastrofa), kako Palestinci zovu cionističko etničko čišćenje iz 1948. godine

Piše: Bojan BUDIMAC

Gdje je palestinski Gandhi”, često je pitanje izraelskih i/ili cionističkih majstora spina. Kao da je Izrael nastanjen sve samim mahatmama. Na kontrapitanje – a šta bi izraelske vlasti i zvaničnici radili s palestinskim Gandhijem – u praksi je odgovoreno nebrojeno puta, ali možda najočiglednije tokom posljednja dva petka u pojasu Gaze: ubili bi ga.

“Put do sadašnje očajničkim stradanjima pogođene Gaze posut je grozotama koje su u najvećem broju zaboravljene ili nepoznate van Palestine”, piše Norman Finkelstein u svojoj novoj knjizi Gaza: istraga njenog šehidstva (Gaza: An Inquest into Its Martyrdom, 2018). Opća mjesta kada se govori o Gazi jesu da je Gaza jedno od najgušće naseljenih područja na zemaljskoj kugli, da su 70% njenih stanovnika izbjeglice od izraelskog etničkog čišćenja 1948. godine i/ili njihovi potomci, te da je 50% populacije mlađe od 18 godina.

Okupaciju su izraelske vlasti 2005. godine preinačile u opsadu, a od 2007. godine u skoro totalnu blokadu, kako s kopna, tako i s mora. Izvještaj Ujedinjenih nacija iz 2015. upozorava / predviđa da će Gaza postati nepodesna za život već oko 2020. godine. Postavlja se pitanje da li je sada, s 95% vodenih resursa nepodesnih za ljudsku upotrebu, zaista podesna.

STOTINU HILJADA BESKUĆNIKA

Pored svega navedenog, Gaza je konstantno bombardirana, a dvije kopnene invazije izraelske vojske koje se apsurdno nazivaju “ratovima” (2008/9. i 2014. godine) ostavile su više od 100 hiljada ljudi bez krova nad glavom.

Nenasilni protest pod imenom “Veliki marš povratka” u suštini je gandhijevska inicijativa koja treba (ponovo) skrenuti pažnju svjetske javnosti na patnju Palestinaca opsjednute Gaze. Serija protesta duž granice s Izraelom planirana je da kulminira 15. maja, na 70. godišnjicu “Nakbe” (arapski katastrofa), kako Palestinci zovu cionističko etničko čišćenje iz 1948. godine.

Iako najavljen kao nenasilan, izraelska vojska pripremila se za ono što britanski novinar Ben White naziva “ubistvo s predumišljajem” (portal Middle East Monitor). U petak 30. marta ubijeno je između 15 i 30 nenaoružanih civila, a 6. aprila “samo” devet. Ubijeni su s njihove strane granice od snajperista koji su na izraelskoj. Dok se svijet (vrlo umjereno) “zgražava”, izraelski premijer Benjamin Natenyahu čestita vojnicima na “dobrom poslu”, a izraelski ministar odbrane Avigdor Lieberman izjavljuje (nedjelja, 8. april 2018, Times of Israel) da “u Gazi nema nevinih”. Istog dana, Fatou Bensouda, tužiteljka Međunarodnog krivičnog suda, kaže da “pažljivo posmatra” dešavanja. Natenyahu i Lieberman potresli su se zbog toga. Garant.

Mainestream mediji, poput BBC-a i New York Timesa, dostižu nove dubine nazivajući događaje sukobima. Jedini “sukob”, kako je primijetio Hamid Dabashi, jeste “sukob izraelskih kuršuma s palestinskim tijelima”.

To nas dovodi do tog iskrivljenog, zapravo naopačke postavljenog narativa. Onima koji prate palestinsku borbu profesora Normana Finkelsteina nije potrebno posebno predstavljati. Američki Jevrej, čiji su roditelji preživjeli holokaust (Varšavski geto, potom majka koncentracioni logor Majdanek, a otac Auschwitz), posvetio je cijeli svoj privatni i naučni život propalestinskom aktivizmu. Može se reći da je (uobičajenu) akademsku karijeru žrtvovao, izgubivši šansu da postane stalni profesor na Univerzitetu DePaul u Čikagu, jer je raskrinkao mnoge moćne američke cioniste.

U slučaju Univerziteta DePaul Alan Dershowitz, koristeći svoj ogromni utjecaj na američki akademski život, svetio se zato što je Finkelstein knjigom Izvan drskosti, o zloupotrebi antisemitizma i historije (Beyond Chutzpah, On the Misuse of Anti-Semitism and the Abuse of History, 2005), odgovorom na Dershowitzovu knjigu Case for Israel, praktično dokazao da je čuveni advokat i profesor prava na Harvardu ustvari običan plagijator.

Prije toga, osamdesetih prošlog stoljeća, svojom doktorskom tezom raskrinkao je knjigu ljubimice tadašnjeg washingtonskog establišmenta Joan Peters, kvazinaučno đubre Iz vremena prije pamćenja (From Time Immemorial), kojom je “dokazivala” cionističku mantru o Palestini kao “zemlji bez ljudi za ljude bez zemlje”, odnosno da su Palestinci novopristigli narod koji ne može polagati pravo na teritoriju. Koliko je taj blatantni falsifikat bio popularan i utjecajan, govori činjenica da je Petersova bila savjetnik predsjednika SAD-a Jimmyja Cartera za Bliski istok.

RASKRINKAVANJE MOĆNIH CIONISTA

Knjigom Holokaust industrija: Refleksije o eksploataciji jevrejske patnje (The Holocaust Industry: Reflections on the Exploitation of Jewish Suffering, 2000) nagazio je “pompoznu hipokriziju Eliea Wiesela” (© David Finkel).

Već ovaj vrlo kratak izbor Finkelsteinovih knjiga pokazuje njegovu neustrašivost da se uhvati u koštac s vrlo moćnim cionistima. U tom sukobu on koristi jedno jedino oružje – forenzički pristup historiji i činjenicama. Aktivizam, s druge strane, nikad nije bio prepreka da Finkelstein odustane od tog pristupa. Njegovim protivnicima, dakle, ne preostaje ništa osim lijepljenja etiketa (od “samomrzećeg Jevreja” do “poricatelja holokausta”), te sitne i krupne pakosti koje su ga učinile “nezapošljivim” ne samo u Americi nego u čitavom svijetu, osim, po njegovim riječima, Iranu i Turskoj (i zasta, jedno vrijeme predavao je na Univerzitetu Sakarya u Turskoj).

Finkelsteinova nova knjiga Gaza: istraga njenog šehidstva (Gaza: An Inquest into Its Martyrdom, 2018) u svjetlu posljednjih dešavanja u Gazi nije mogla doći u bolje vrijeme. Kao i u prethodne, i ova knjiga je raskrinkavanje, ovog puta ne konkretne knjige i/ili ličnosti nego cijelog zapadnjačkog narativa o Gazi.

“Zato što je oko Gaze velika laž koja se sastoji iz hiljada teško razumljivih, tajanstvenih laži. Cilj je ove knjige da se opovrgne velika laž. Ovo nije djelo proizašlo iz ljubavi. Naprotiv, ovo je bio mukotrpan, vrlo pažljiv poduhvat rođen iz visceralnog prezira prema neistinama, naročito kada one služe sili, a u pitanju su ljudski životi”, piše Finkelstein na početku knjige.

Skidajući sloj po sloj laži, Finkelstein nam jasno izlaže tezu da ono što se dešava oko Gaze zapravo ima vrlo malo veze s Gazom, skoro nikakve s “Hamasom” i njihovim “raketama”, koje naziva “usavršenim petardama”, te da ima veze sa željom Izraela da projektira silu i (poslije poraza od “Hezbollaha” u Lebanonu) ponovo uspostavi moć odvraćanja. Jedan od “paradoksa” jeste da to uostalom sami izraelski zvaničnici potvrđuju, odnosno ne kriju.

Osim tog forenzičkog viviseciranja preovlađujućih laži, u ovoj knjizi kao saučesnici, analizirane su vodeće humanitarne organizacije poput “Amnesty International” i “Human Rights Watch”, što ovu knjigu čini još vrednijom. Štaviše, na 358. strani Finkelstein je postavio fotografije šest zvaničnika tih međunarodnih organizacija pod naslovom U ulogama beščašća, što je s dalekom asocijacijom na potjernice i jedini moment (gorkog) humora u knjizi.

Nabijenost podacima, citatima i fusnotama, bez i naznaka njegovog ubitačnog humora, kojim je častio Petersovu, Dershowitza i Wiesela, što je te knjige činilo “pitkijim”, Gaza je vrlo teško štivo. Kako napisa David Finkel u odličnom (i rijetkom) prikazu knjige na portalu Solidarity-us.org “Ovo nije vrsta knjige koju želite da čitate. Ali zapravo morate.”