Prisjetimo se da je Bačanović nazivao bosanski jezik verzijom srpskog jezika, agresiju na Bosnu i Hercegovinu građanskim ratom, tvrdio da je referendum za nezavisnost kriv za početak rata, Bošnjaka označavao kao bivše Srbe, otvoreno navijao za srpsko-hrvatski savez protiv Bošnjaka, relativizirao genocid, pokušavao se dosjetiti kako izbrisati sramnu mrlju zločina s manjeg bh. entiteta da bi se RS lakše osamostalio i tako dalje.
, niti danas ne može da se skrasi u novoj sredini nego se konstantno bavi Sarajevom i njegovim ljudima, uporno pokušavajući da vandalizira njegove simbole, uprlja i omalovaži njegove veličine te ga svuče u blato i kaljužu srpskog besramlja devedesetih godina. Da je ipak malo omudrao, Bačanović pokazuje tako što za te prljave poslove koristi osobe koje bi se ponajbolje mogle okarakterizirati kao Bačanovićevi džepni <em>dževadi galijaševići</em>.</p>
<p>Tako se na “regionalnom portalu” po imenu <em>Preokret</em>, a na kojem je Bačanović zamjenik urednika, našao tekst izvjesnog Muhameda Kovačevića naslova <em>Dragan Vikić, mitologija i činjenice o heroju odbrane ratnog Sarajeva</em>, u kojem autor pokušava dovesti u pitanje ne samo herojstvo Dragana Vikića, jedne od legendi otpora agresoru, već i revizionistički promijeniti karakter prvih dana agresije na Sarajevo i Bosnu i Hercegovinu.</p>
<p>Iako je riječ o sasvim trapavom i krajnje poluinformiranom pokušaju, ipak ga treba prokomentirati jer predstavlja novi moment svojevrsnog izlaska iz ormara ne samo otvoreno srbofilnih pojedinaca nego i čitavog tog narativa te pokušaj da se on predstavi kao dio legitimnog javnog diskursa, a ne uobičajeno srbovanje.</p>
<p>U svom tekstu Kovačević prvo spori Vikiću njegov status heroja, ali i sami profesionalni integritet, zamjerkama da nije na vrijeme uklanjao barikade po Sarajevu, iako u isto vrijeme tvrdi da to nije činio zbog tadašnje političke odluke da se to uradi putem pregovora, bez prolijevanje krvi i većeg uplitanja velikosrpske JNA. Sasvim nebulozno, Kovačević tvrdi da je Vikić kriv jer je slušao svoje nadređene, civilnu vlast i jer nije iskakao iz sistema rukovođenja i komandiranja, tj. jer “nije bio u stanju da se postavi prema svojim nadređenima”. Šta li je trebao Vikić uraditi, samostalno napasti na barikade i pružiti opravdanje jedinicama JNA da reagiraju napadom na policiju?</p>
<p>Da je Kovačević zadojen srbofilijom do granice gubitka zdravog razuma, pokazuje i to što, komentirajući suđenje Vikiću, sasvim ozbiljno predlaže da se u Velikom parku podigne spomenik poginulim agresorskim vojnicima jer su isti, pazite sada, bili građani tadašnjeg Sarajeva te valjda nevine žrtve! Mučna činjenica da su ljudi rođeni u jednom gradu učestvovali u njegovom ubijanju zarad ideje svih Srba u jednoj državi po Kovačeviću je krunski dokaz za “duboku kompromitaciju postavljene historijske predstave o stranim agresorima”.</p>
<p>Kovačeviću je i sporno to što su ti “jadni momci” krenuli da pomognu svojoj braći, srpskim teritorijalcima s Ilidže, pa su “bez najave i na prevaru” napadnuti od vjerolomnika iz Patriotske lige. Sve to za Kovačevića predstavlja neku vrstu preokreta, amnestije ovih stradalih agresora koji i nisu agresori jer agresije za Kovačevića očigledno i nije bilo.</p>
<p>Kovačević je siguran da će nekad, jednom u budućnosti, neki “ozbiljni” historičari okarakterizirati agresiju na Bosnu i Hercegovinu i opsadu Sarajeva kao teroriziranje grada, ali bez namjere da ga se zauzme. Tvrdi to uprkos javno dostupnim dokumentima, kakvi su šest strateških ciljeva Narodne skupštine RS objavljenih u službenom glasniku RS-a, uprkos napadu JNA na Predsjedništvo 2. maja 1992. godine, ili Mladićeve junske direktiva za napad, za presijecanje grada i zauzimanje dijelova Sarajeva, te uprkos stotinama manjih i većih akcija koje su agresorske snage tokom četverogodišnjeg napadanja na Sarajevo poduzimale, a što je dokumentirano u različitim sudskim presudama te u izvještajima stranih promatrača i novinara tokom rata.</p>
<p>Još je nebuloznija Kovačevićeva tvrdnja da tokom cijelog perioda opsade Sarajeva nije pokrenuta niti jedna ozbiljna vojna ofanziva da se obruč probije. Kakva uvreda za tolike sarajevske branitelje koji su poginuli u pokušajima deblokade iznutra od 22. aprila, preko 8. juna, 31. jula, 30. augusta, 11. septembra, 7. decembra, 14. decembra, 19. decembra 1992. godine, pa sve do ljeta 1993. godine. Kovačević ovakvim tvrdnjama pokušava minimalizirati i obesmisliti i napadne operacije i pokušaje deblokada izvana, pogotovo one iz 1995. godine.</p>
<p>U suštini, on cijelim svojim člankom pokušava nekako argumentirati ono što urednik portala za koji piše, Bačanović, već odavno tvrdi, da nije bilo agresije nego da se dogodio “nesretni rat” u kojem su svi nevini i svi krivi i u kojem je svako imao isti legitimitet i legalitet.</p>
<p>Kada se još na sve to doda pokušaj davanja sitnokriminalne dimenzija, sve počinje zaudarati na dobro poznatu i karakterističnu srpsku relativizaciju agresije kao krvave, ali parodične kafanske tuče koju se povela dojučerašnja braća jer ih je, eto, neko zavadio.</p>
<p>U tom kontekstu treba posmatrati i ovaj ikonoklastični napad na lik i djelo Dragana Vikića, koji je možda i centralna ratna ikona onom dijelu građana Sarajeva s kojima je Bačanović dojučer bio u velikoj ljubavi, a danas je u krvnoj zavadi. /M. Drnišlić/</p>
</div><!-- entry-content -->
<footer class=)
Prethodni članak
Hiža koje nema, pod krovom kojeg nemaSljedeći članak
NOVI STAV: Sretna nova vlada svima koji slave
PROČITAJTE I...
NALAZITE SE U ARHIVI: Posjetite nas na novom portalu sedmičnika STAV
Posjetite nas na redizajniranom portalu sedmičnog lista "STAV"(www.stav.ba). Trenutno se nalazite na stranici arhiva (arhiv.stav.ba.).
Za šta smo se borili
Da Zetra ne bude Manjača. Da Holiday Inn ne postane Vilina vlas. Da oca i majku ne tražim po Tomašicama. Da se Sarajevo ne zove Srebrenica. Da ne vučem za rukav Amora Mašovića.
-
24.12.2019.Odgovori
Nisu problem nekakvi “vukovi” zato sto ce vukovi i razne druge zvijeri uvijek zivjeti u srpskom nacionalnom bicu i u umu, srcu i duzi svakog srbina. Ako je iko poznavao srpsko nacionalno bice to je bio Njegos, a on je to najbolje objasnio kada je rekao “borbi nasoj kraja biti nece” a ta ‘borba’ je zapravo ‘istraga poturica’ (istraga = istrebljenje = genocid). Problem su jugobalije koje odobravaju ili barem tolerisu sve te ‘vukove’ da bi se dokazali da oni ‘nisu nacionalisti’ i da su ‘plaho’ urbani i moderni i ‘multikultni.’
KOMENTARI