Sve je još neukusnije i bljutavije time što je jedan od članova iste ove nikšićevsko-čepalovske komisije, te onaj koji je glasao za njeno formiranje u ovom sastavu Elmedin Dino Konaković, predsjednik Skupštine Kantona Sarajevo, druga violina vladajuće koalicije, te čovjek koji tvrdi da je upravo njegova stranka ona koja je “na Alijinom putu”.

Nenarodni sarajevski kantonalni režim nema kriterija, standarda ili principa. Bilo kakvih. Pogotovo ne onih koji bi se ticali kadrovske politike. Nije samo stvar u tome da sklepana s koca i konopca, održavana “mrkvom i štapom”, instrumentalizirana i permanentno klimava, vladajuća šestorka mora praviti kompromise u imenovanjima da bi ostala na vlasti, već se radi i o činjenici da “frankenštajn-koalicija” upravo namjenski i planski na odgovorne funkcije postavlja osobe s ideoloških, političkih, ali i društvenih margina i ekstrema. Jer to upravo i jeste istinska svrha njenog postojanja, da Sarajevu i njegovim stanovnicima nametne vlast ideološke i političke ekstremne margine, polusvijeta i čudaka.

Nigdje se to ne može vidjeti bolje nego na primjeru imenovanja “konceptualnog dezertera” Damira Nikšića za predsjednika te volšebnog Sanina Čepala za vanjskog člana komisije Kantona Sarajevo za obilježavanje, čuvanje i njegovanje historijskih događaja i ličnosti. O Nikšiću je do sada sve, a uzevši u obzir da za njega nema loše reklame, čak možda i previše rečeno, no Čepalo je jedan od onih opskurnih likova koji kao da su iskočili sa stranica nekadašnjeg Politikinog zabavnika.

Sanin, ili Sanjin, Čepalo (vrlo se često u sredstvima informiranja mogu naći obje verzije) nekadašnji je član politički neuspjelog projekta tzv. Komunističke partije Bosne i Hercegovine, sekretar SDP-ove općinske organizacije Novi Grad Sarajevo te neuspješni prošlogodišnji kandidat ove stranke za Predstavnički dom Parlamentarne skupštine Bosne i Hercegovine. U javnosti je poznat, ako se može upotrijebiti takav termin, po svom specifičnom imidžu kojim oponaša Vladimira Iliča Lenjina, po hapšenju prilikom pokušaja državnog udara 2014. godine te po videu koji se može pronaći na internetu na kojem je opjevao svoj lik i djelo riječima: “Ja sam Sanin Čepalo, jeb'o sam i ono što je krepalo!”

Čepalo je, u suštini, klasični primjer onoga što se nekada, marksističkim rječnikom, nazivalo ambicioznim članom lumpenproletarijata ili, po Bukharinovim riječima, osobom koju karakterizira “nestalnost, nedisciplinovanost, mržnja prema postojećem, ali nesposobnost da se osmisli bilo šta novo, ukratko individualističkom deklasiranom ‘personom’ čije se akcije temelje na budalastim kapricima”.

Da li je uopće iznenađujuće što takav profil osobe ima komentare kakvi se mogu naći u ilustraciji ovog teksta? I dok nije nimalo čudno što je ovakav “perspektivan mladi političar” ugledni član SDP-a, jer je dobar dio SDP-ovih kadrova upravo takvog mentalnog i moralnog profila, ipak je krajnje skandalozno da osoba koja vulgarno i primitivno karikira časno prezime prvog predsjednika Predsjedništva rahmetli Alije Izetbegovića bude postavljena kao vanjski član komisije koja bi trebala “čuvati i njegovati” sjećanje na historijske ličnosti.

Sve je još neukusnije i bljutavije time što je jedan od članova iste ove nikšićevsko-čepalovske komisije, te onaj koji je glasao za njeno formiranje u ovom sastavu Elmedin Dino Konaković, predsjednik Skupštine Kantona Sarajevo, druga violina vladajuće koalicije, te čovjek koji tvrdi da je upravo njegova stranka ona koja je “na Alijinom putu”.

No, imenovanje Nikšića i Čepala u komisiju za obilježavanje, čuvanje i njegovanje historijskih događaja i ličnosti možda čak i blijedi u poređenju sa skandaloznim izborom Zorana Ivančića za člana komisije za odabir korisnika poticaja i grant-sredstava pri Ministarstvu privrede Kantona Sarajevo. Pomalo ironično, jer Ivančić je jedna od poznatijih “zvezda granta”, tj. osoba koja se već decenijama mota po raznim sumnjivim “nevladinim organizacijama”. Također, to je i tip koji na sve načine, osim putem izbora, pokušava ući u strukture vlasti u Sarajevu, ali i jedan od rijetkih otvorenih zagovornika terorističkih organizacija kao što je YPG!

Gotovo da nema nekog orkestriranog “bunta građana” i nekog pokušaja “plišane revolucije” u kojem Ivančić nije učestvovao, a ono što upada u oči kao zajedničko svim Ivančićevim pokušajima prevrata ili infiltracije vlasti jeste da su svi koncentrirani na Sarajevo. Od demoliranja zgrade Kantona Sarajevo 2008. godine prilikom protesta organizacije “Dosta”, a što je bio pokušaj, kako je kasnije upravo i sam Ivančić potvrdio prozivajući Darka Brkana, da se, pored smjene kantonalnog premijera, obori i premijer Federacije BiH, preko tzv. protesta za JMBG koji su rezultirali ulaskom jedinica policije RS-a u centar Sarajeva i usvajanjem matičnog broja na nivou entiteta, što je bio cilj srpske politike, pa do pokušaja državnog udara iz 2014. godine i namjere da se sruši demokratski izabrana vlast te zamijeni vladavinom takozvanih neoboljševičkih “plenuma” koje bi predvodili Ivančić i njegovi ideološki istomišljenici.

Pored svega toga, Ivančić je i neko ko otvoreno i opetovano podržava terorističke marksističke organizacije poput YPG-a, a što je vojno krilo terorističke organizacije PKK u Siriji. A da to nisu samo ideološke simpatije, pokazuje i to što Ivančić na društvenim mrežama, uz davanje podrške YPG-ovom terorizmu, konstantno proziva predsjednika SDA Bakira Izetbegovića, stavljajući ga u kontekst dešavanja u Turskoj i Siriji.

To, ustvari, odlično ilustrira činjenicu da Ivančić projicira svoje svjetonazore na tamošnju situaciju i obratno, a što, uz podržavanje terorizma, dovoljno govori o njegovim svjetonazorima te šta bi se ovdje u Bosni i Hercegovini i s Bošnjacima dešavalo da se njega pita. Nimalo iznenađujuće, nakon decenije neuspješnih pokušaja da na bilo koji način postane dio vlasti u Sarajevu, Ivančiću, kao i onima koji stoje iza njega, to je konačno omogućila trenutno vladajuća nenarodna koalicija u Kantonu Sarajevo.

Sve navedeno pokazuje pravo lice današnjeg vladajućeg, sasvim nenarodnog režima koji vlada Sarajevom, režima koji su sklopili vanjski i nebošnjački centri za vanjske i nebošnjačke interese. Ipak, sve to ne bi bilo moguće da nije i domaćih saradnika, poput Elmedina Dine Konakovića, koji je lično odgovoran za svako od ovih kadrovskih rješenja i kojeg je, opet se podsjetimo, nekadašnji osnivač i predsjednik Naše stranke Bojan Bajić opisao kao “historijsku, ključnu figuru”, bez čije pojave ne bi moglo doći do “aktivne promjene realnosti”. Upravo zahvaljujući “historijskim figurama” poput Elmedina Konakovića, osobe tipa Ivančića, Nikšića i Čepala naša su današnja realnost. /M. Drnišlić/