EUropska ljubav prema fer-pleju perfektno se ogleda u činjenici da je kampanja za turske vanredne izbore među turskom dijasporom dopuštena svima drugima osim predstavnicima vladajuće Partije pravde i razvoja (AKP). Predstavnici Republikanske narodne partije (CHP), pro-PKK demokratske partije naroda (HDP) i Dobre partije (İP) veselo su se rastrčali po zemljama koje su proglasile embargo na tursko političko djelovanje na svom tlu
</strong></em></p>
<p>Ovaj citat rahmetli Muharrema Ertaşa, oca rahmetli Neşeta Ertaşa, turskog muzičara, pjesnika i virtuoza na sazu, čest je lajtmotiv govora predsjednika Republike Turske Recepa Tayyipa Erdoğana. Ova jednostavna istina najbolje je demonstrirana prošle sedmice, koju su obilježile vanredni samit Organizacije islamske saradnje i dva veličanstvena skupa – istanbulski miting podrške Palestincima i sarajevski kongres UETD-a. Ako se nekome čini da je te događaje teško povezati, taj pogrešno misli. Linija koja ih povezuje jeste poziv na jedinstvo. Jedinstvo muslimana u odbrani Jerusalema i Palestinaca, jedinstvo evropskih Turaka, a usudio bih se kazati da su sve to, zapravo, pozivi na jedinstvo dobra protiv zla.</p>
<p>Oštri kominike Organizacije islamske saradnje, kao odgovor na “ozbiljne događaje” (iz zvaničnog naziva) u Palestini, razlikuje se od prethodnih sličnih dokumenata po pozivu OIS-a za “međunarodnu zaštitu palestinske populacije, uključujući slanje snaga međunarodne zaštite”. Ideja čije ostvarenje sada (naglasak na sada) izgleda neostvarivo dolazi od Erdoğana (štaviše, u medijima je uglavnom predstavljena kao lična inicijativa koja nije ušla u dokument). Skepticima bih ponudio dva citata, Ghandijev: “Prvo te ignoriraju, onda ti se smiju, onda se bore protiv tebe, a onda pobijediš”; i Victora Hugoa: “Ništa nije snažnije od ideje čije je vrijeme došlo.” Ideja da divljanje, naseljenički kolonijalizam i postupni genocid nisu prihvatljivi već je odavno dio međunarodnog prava i normi; kad-tad njeno vrijeme mora doći i u slučaju kada je počinilac Izrael, a žrtve Palestinci.</p>
<p>Miting “Osuđujemo represiju, podržavamo Jerusalem”, održan u petak 18. maja u Istanbulu, na kojem su govorili Devlet Bahçeli, lider Partije nacionalističke akcije (MHP), Mustafa Destici, lider Partije velike unije (BBP), premijer Binali Yıldırım i predsjednik Republike Recep Tayyip Erdoğan, bio je impresivan pokazatelj solidarnosti s Palestinom, kakav (nažalost) nije viđen ni u jednoj drugoj zemlji.</p>
<p>Razlog demonizacije Erdoğana od onih koji nepokretno, uz eventualna bezuba i ne previše glasna saopćenja, sve posmatraju ili od onih koji čine nepravde kakve se provode nad Palestincima i/ili Rohinjama, leži u činjenici da turski predsjednik naziva stvari svojim imenom (prema Konfučiju, to je mjesto gdje mudrost počinje) i time proziva (i drmusa) sve koji bi da zadrže status quo, pa makar to značilo bezdušno posmatranje gaženja svih civilizacijskih i pravnih normi.</p>
<p>Kratak i efektan govor Bakira Izetbegovića, predsjedavajućeg Predsjedništva Bosne i Hercegovine, na kongresu UETD-a u Sarajevu, koji su turski mediji ocijenili kao historijski, dotiče tu temu. Rečenica “Toliko neprijatelja unutar sebe, na svojim granicama, s milionima izbjeglica o kojima skrbi kao o svom domaćem stanovništvu, a Turska ne da se nosi s tim nego dalje napreduje, zato što vi sada imate čovjeka kojeg vam je Bog poslao, a ime mu je Recep Tayyip Erdoğan” zapravo jasno kaže da bi spomenuti neprijatelji, kako domaći, tako i oni što se (samo)proglašavaju “međunarodnom zajednicom”, bili vrlo zadovoljni kada bi Erdoğan nestao sa scene.</p>
<p>Činjenica da se kongres Unije evropskih turskih demokrata mogao održati u Sarajevu, ali ne u Beču, Rotterdamu ili Berlinu, jeste dio tog pokušaja da se Erdoğana ušutka ili da mu se barem ne dopusti da im bude blizu kada pokazuje ogledalo EUropskim liderima koji se veselo druže s brutalnim ubicama koje su se zadesile na vlasti u svojim zemljama. Neki su im prihvatljivi zato što su na vlast došli izbornim putem, a pred nekim zločincima žmire, poput egipatskog Abdela al-Sisija, koji je došao gazeći preko leševa hiljada svojih sugrađana ubijenih dok su klanjali namaz.</p>
<p>Stoga rečenica “Evropske države koje smatraju da su kolijevka demokratije danas su pale na ispitu, a Bosna i Hercegovina danas je pokazala da je demokratska država”, koju je Erdoğan izgovorio u sarajevskoj Zetri, nije prazna fraza, nego činjenica. Objašnjenja iz zemalja koje su navodno zabranile turske političke predizborne skupove odzvanjaju šuplje. Niko tim zemljama ne bi mogao zamjeriti ništa da je to zaista tako, ali EUropska ljubav prema fer-pleju perfektno se ogleda u činjenici da je kampanja za turske vanredne izbore među turskom dijasporom dopuštena svima drugima osim predstavnicima vladajuće Partije pravde i razvoja (AKP). Predstavnici Republikanske narodne partije (CHP), pro-PKK demokratske partije naroda (HDP) i Dobre partije (İP) veselo su se rastrčali po zemljama koje su proglasile embargo na tursko političko djelovanje na svom tlu.</p>
<p>Želje za političkim inžinjeringom njemački ministar za Evropu Michael Roth besramno promovira pozivajući turske Kurde u dijaspori da glasaju za Dobru partiju nakon sastanka s njenom liderkom Meral Akşener. Nastranu to da je Roth političar poznat po izjavi “ne želim da bilo koji turski političar dolazi u moju zemlju” i nastranu licemjerje da se susreo s Akşenerovom, ono što zapanjuje jeste blentavost poziva Kurdima da glasaju za bivšu ministarku unutrašnjih poslova, koja je to bila devedesetih godina prošlog stoljeća, u vrijeme prljavog rata turske države protiv PKK-a, u kojem žrtve nisu bili samo teroristi. Drugim riječima, pozvao je Kurde da glasaju za vlastitog dželata. Neznanje ili zlonamjernost? U suštini je svejedno, podjednako je odvratno.</p>
<p>No, njemački političari odavno su izgubili kompas kada je riječ o Turskoj. Političko ludilo (nema drugog objašnjenja) napravljeno oko njemačkih fudbalera turskog porijekla Mesuta Özila i İlkaya Gündoğana, samo zato što su se u Londonu fotografirali s Erdoğanom, nadilazi sve do sada viđeno licemjerje. Poziv predsjednika Njemačke Frank-Waltera Steinmeiera fudbalerima – na koje je sručeno ne samo medijsko drvlje i kamenje – na “ribanje” predstavlja blatantni napad na zapadnjačku “svetinju” individualnih sloboda.</p>
<p>Najlakše je biti cinik pa tumačiti Erdoğanovo djelovanje “ličnim” interesima. Međutim, cinizam je (gvozdena) zavjesa koja sprečava cinike da primijete očigledno. Kada je Erdoğan u pitanju, očigledno je da postoje ljudi i političari kod kojih osjećaj misije (i odgovornost prema toj misiji) nadilazi “lično”. Misija da se Turska otme iz pandži kvazikolonijalnog odnosa i ostvari suštinsku nezavisnost – put na kojem je možda najvažniji korak vraćanje dugova Međunarodnom monetarnom fondu (2013.) – koincidira sa željom “međunarodne zajednice” da se oslobodi lidera koji je lokomotiva tog procesa. A i to je misija koja nadilazi “lično”.</p>
<p>No, to je “samo” unutrašnja politička misija. Inicijativa “svijet je veći od pet” – misija da se međunarodni odnosi pomjere od rješenja nametnutih poslije Drugog svjetskog rata – te zastupanje ugnjetenih u cijelom svijetu čini Erdoğana nadom u koju je uloženo mnogo ljubavi, a koja nadilazi granice Turske. Cinici su uglavnom emotivni bogalji i to ne mogu shvatiti.</p>
<p>Mase, naprotiv, osjete i razumiju citat s početka ovog teksta.</p>
</div><!-- entry-content -->
<footer class=)
Prethodni članak
Mile Lasica
PROČITAJTE I...
SPECIJALNI RAT PROTIV BOŠNJAKA: Aktivno se stvara atmosfera međubošnjačkog sukoba
Koriste se podrivačke metode, u specijalnom ratu poznate i kao vađenje sadržaja ispod temelja objekta koji se želi srušiti. Podrivanje se koristi rušenjem konstrukcije države kroz pravni sistem, opstruiranjem zakona i ustavnog poretka države, uspostavljanjem paralelnih paradržavnih, paravojnih, paraodgojnih, paraobrazovnih i parapolitičkih tvorevina. Potonje se u ovom trenutku koriste kao grupe za pritisak na legalne političke snage radi njihovog oslabljivanja. Grupe za pritisak jesu forma specijalnog rata koje se planski kreiraju s očekivanjem da će nastati političke krize i koriste se da bi se umanjila efikasnost legalnih političkih snaga, a u konkretnom slučaju, pod tretmanom grupa za pritisak, koje su godinama stvarane unutar nje same, trenutno se nalazi SDA. U široj slici ovdje, prije svega, govorimo o djelovanju političkih faktora Srba i Hrvata oličenim u pojavama Milorada Dodika i Dragana Čovića, koji su glavna poluga u subverzijama specijalnog rata
IZETBEGOVIĆ ZA STAV: Granica BiH je na Drini i na Savi, i tako će i ostati
Preopasno je raspirivati nacionalizme i ratne emocije. SDA to nikada nije radila. Jasno je da je ovo u šta se upušta Milorad Dodik odavno prevazišlo sebične predizborne kalkulacije. Ovo je mnogo opasnije i traži ozbiljne i svakodnevne odgovore. A ko će ih dati ako ne SDA