Uprkos nešto slabijem glavnom programu Festivala, koji je djelomično upotpunjen pratećim sadržajem, te iako je izostalo javno izvinjenje Nebojše Glogovca gradu koji ga je ugostio za neprimjerene komentare na presudu Ratku Mladiću, Sarajevo je nesumnjivo dobilo “svoj” teatarski festival kao sjećanje na čovjeka koji je za sva vremena zadužio svakog njegovog stanovnika

Svečanom ceremonijom i dodjelom nagrada spuštena je posljednja zavjesa na drugo izdanje Festivala “Dani Jurislava Korenića”, pokrenutog u čast intelektualne, umjetničke i kulturne gromade grada Sarajeva, čovjeka koji je u njega udahnuo teatarski život. Jurislav Korenić rodio se 1915. godine u Zagrebu, u kojem je stekao svoje srednjoškolsko i fakultetsko obrazovanje, a u Sarajevo dolazi 1952. godine, gdje počinje raditi u Narodnom pozorištu. U svom drugom gradu ostat će sve do 1974. godine i svoje smrti, a u međuvremenu će osnovati prvu profesionalnu zajednicu pozorišta Bosne i Hercegovine, utemeljiti Kamerni teatar 55, Festival MESS, Dramski studio (preteča Akademije scenskih umjetnosti), Pozorište mladih, Teatar sjena “Karađoz” (zajedno s glumcem Reihanom Demirdžićem), osavremeniti sarajevsku opernu scenu, postaviti prvi mjuzikl u Bosni i Hercegovini, režirati predstave, prevoditi dramske tekstove…

NEŠTO SLABIJI TAKMIČARSKI PROGRAM

Dok je bosanskohercegovački slikar Mirza Ibrahimpašić publici predstavljao svoj poklon Kamernom teatru 55, veliki portret Jurislava Korenića u ulju, Festival je otvorenim proglasila Desa Korenić, supruga Jurislava Korenića. Nakon toga je uslijedila Kamernom teatru prilagođena predstava Kralj Lir Narodnog pozorišta Sarajevo, u režiji Diaga de Breae. Uprkos određenim nedostacima, od kojih svakako treba izdvojiti krajnje neujednačen ritam predstave, dramaturšku nepovezanost prizora te zapostavljanje sporednih likova, Kralj Lir među zanimljivijim je i uspješnijim predstavama ovogodišnjeg izdanja “Dana Jurislava Korenića”, prije svega, zbog hrabrog, radikalnog i minimalističkog (crno-bijelo, tama-svjetlo) pristupa u postavci Shakespeareovog komada, u kojoj je odstranjeno glumačko sučeljavanje “licem u lice”, a fokus stavljen na unutrašnje, lično sukobljavanje likova sa samim sobom, uz pogled upućen publici i do kraja pojačan mikrofon.

Takmičarski dio programa zatvorila je još jedna uspješna bosanskohercegovačka predstava, Knjiga mojih života, u režiji Sabrine Begović-Ćorić i u produkciji Kamernog teatra 55. Nastala prema autobiografskoj zbirci kratkih priča bosanskohercegovačkog književnika nastanjenog u Sjedinjenim Američkim Državama Aleksandra Hemona. Predstava Knjiga mojih života, također uprkos određenim nedostacima u ritmu, predstavlja uvjerljivo, emotivno, intimno i tragično teatarsko ostvarenje o Sarajevu, njegovom mentalitetu, običajima i pravilima.

U međuvremenu, tokom sedam festivalskih dana, na sceni Kamernog teatra izvedeno je još šest predstava: Razgovor u četiri oka, rađen po romanu Ingmara Bergmana u režiji Nine Nikolikj (Makedonsko narodno pozorište), Tesla Anonimus, autorski projekt Filipa Šovagovića (Gradsko dramsko kazalište Gavella Zagreb), Noćas sam sam režisera Envera Petrovicija (AAB Theatre “Faruk Begolli” Kosovo), Savršen kroj u režiji Jasmina Durakovića (Sarajevski ratni teatar), Jami distrikt u režiji Kokana Mladenovića (Bitef teatar), Sinovi umiru prvi režisera Marka Misirače po tekstu dramskog pisca Mate Matišića (Narodno pozorište Republike Srpske), dok je zbog bolesti glumice otkazano ostvarenje Don Juan Slovenskog narodnog gledališča iz Nove Gorice, u režiji Daniela Daya Škufce.

Festival je u svom Takmičarskom programu ponovno ponudio jednak prostor svim zemljama bivše Jugoslavije, što svakako predstavlja kuriozitet “Dana Jurislava Korenića”, ali pritom ipak zanemarujući pojedinačni kvalitet predstava. Za razliku od nekoliko apsolutno ili djelomično uspješnih teatarskih ostvarenja, kao definitivni promašaj drugih “Dana Jurislava Korenića” izdvojila se predstava Sinovi umiru prvi režisera Marka Misirače. Radnja smještena u siromašno selo nadomak Banje Luke prati bjesomučnu potragu ostarjelog srpskog bračnog par za kostima svog sina poginulog u proteklom ratu u Bosni i Hercegovini. Osim nasilne prilagodbe teksta Mate Matišića, u kojoj je Imotski postao Banja Luka, a Franjo Tuđman Slobodan Milošević, Misiračina postavka obiluje krajnje stereotipnim i izrugivačkim prikazima muslimanskog, bošnjačkog čovjeka, a publici je “servirano” da se glasno smije “izuvanju” obuće, učenju Fatihe, korištenju turcizama…

“Jami distrikt” apsolutni pobjednik

Ovogodišnji žiri, kojeg su činili Nebojša Glogovac, Dragan Komadina, Vedran Fajković, Elma Berberović i Larisa Sarajlić-Ramović, odlučio je da glavna nagrada Festivala, ona za najbolju predstavu u cjelini, pripadne predstavi Jami distrikt, prema tekstu Milene Minje Bogavac, a u režiji Kokana Mladenovića, koji je proglašen i najboljim režiserom.

Festival je ponovno odao počast glumcu Žanu Maroltu, koji je ostavio neizbrisiv trag na bosanskohercegovačkoj teatarskoj sceni, dodjeljujući nagradu s njegovim imenom, koja je ovaj put uručena kolektivno – Isidori Smijonović, Jeleni Graovac i Nini Nešković za uloge predstavnika Srbije, Hrvatske i Bosne i Hercegovine u predstavi Jami distrikt. Iako je ono “moralo” pripasti Izudinu Bajroviću za krajnje uvjerljivo, bolno i emotivno utjelovljenje kralja Lira, priznanje za najboljeg glumca osvojio je Marko Petrić za ulogu Nikole Tesle u predstavi Tesla Anonimus, dok je nagrada za najbolji tekst pripala Mati Matišiću.

Sasvim zasluženo, najveći broj nagrada pripao je predstavi Jami distrikt, u kojoj režiser, spajajući lažni dokumentarizam i formu apsurda, te vraćajući se na sami početak historije čovječanstva, problematizira fenomen nacije i čovjekove bezuvjetne potrebe da joj pripada. Predstavljajući naciju kao “posljednji azil za neostvarene ljude”, Mladenović se izruguje nacionalističkim obrascima nastalim devedesetih godina na tlu bivše Jugoslavije, upozoravajući na istu matricu političke manipulacije aktivnu i danas, više od dvadeset godina nakon posljednjeg ovdašnjeg ratnog sukoba.

Uprkos, dakle, nešto slabijem glavnom programu Festivala, koji je djelomično upotpunjen pratećim sadržajem (naprimjer, promocijom monografije Gospodin mangup o velikanu jugoslavenskog glumišta Draganu Nikoliću, koju je uredila poznata novinarka Radmila Stanković), te iako je izostalo javno izvinjenje Nebojše Glogovca gradu koji ga je ugostio zbog neprimjerenih komentara na presudu Ratku Mladiću, Sarajevo je nesumnjivo dobilo svoj teatarski festival kao sjećanje na čovjeka koji je za sva vremena zadužio svakog njegovog stanovnika.