Usuđujem se reći i ovo: bosanska / bošnjačka kultura gubi njenim odlaskom jednu od krucijalnih ličnosti, veliku interpretatoricu sevdalinki, sakupljačicu narodnog blaga, posljednju u nizu onih koje su se sakupljale i formirale oko glazbene produkcije Radija Sarajevo, kasnije Radio-televizije Sarajevo / Bosne i Hercegovine
Zasnovana na magmi nacionalnog bića, na buntovnoj i polivalentnoj leksičkoj podlozi, na vreloj maštovitosti i gotovo sentimentalnoj zagrcnutosti narodnog rapsoda, poezija Ćamila Sijarića traga za suštinskim mirom, u jednoj univerzalno oblikovanoj formi, osvjetljava čovjekovu sudbinu kroz najintimniju vizuru, svoj san o mogućem spokojstvu projektuje na historijsko platno vječito živih ožiljaka stradalništva i bola kao univerzalnih i odveć ponovljivih kategorija.
Almin Kaplan, Bukara, “Planjax”, Tešanj, 2018.
Sevdalinka je jedna od najvecih prokletstava u istoriju Bosnjaka. Nacin izvodjenja i sadrzaj tekstova poticu najnize porive u covjeku gdje se konstanto preplicu požuda i sujeta. Bosnjaci gotovo da nemaju epsku poeziju. Sevdalinka nema nista plemenito u svome sadrzaju i svodi se na ideju ‘u se na se i poda se.” Nama treba epska poezija koja slavi nasu proslost, cast, zrtvovanje, vjeru, postenje i obraz.
KOMENTARI