Radnička partija Kurdistana (PKK) teorijski je priznata kao teroristička organizacija od EU i SAD, dok praksa, najblaže rečeno, govori drugačije. PKK je od osnivanja 1978. promijenio više sponzora, počev od Sovjetskog Saveza kao glavnog, Sirije kao gostoprimca, Grčke kao simpatizera itd., da bi se posljednjih decenija čvrsto ugnijezdio u jasle Zapada. Da, tog istog na čijim se listama terorističkih organizacija nalazi. U praksi je jedino za Tursku PKK zaista teroristička organizacija

Washigton Post ustupio je prostor teroristi za kojeg čak i SAD nude novčanu nagradu

Piše: Bojan BUDIMAC

Globalni rat protiv terorizma (engleska skraćenica GWOT) zaista je čudna biljka. Još u decembru 2001. godine Terry Jones, član čuvene grupe “Monty Python”, napisao je simpatičan tekst pod naslovom Zašto je gramatika prva žrtva rata, sprdajući se s činjenicom da je Bush 2 objavio rat protiv apstraktne imenice kakva je terorizam. Završava ga: “Riječi su postale devalvirane, neke su promijenile svoje značenje, a filolozi mogu samo tresti glavom. Prva žrtva rata je gramatika.”

Ako i zanemarimo gramatičku zavrzlamu tzv. GWOT-a, a znamo da Bushu 2 gramatika nije bila jača strana (a tek Trumpu nije), činjenicu da ne postoji općeprihvaćena definicija terorizma dodatno komplicira ovaj od Amerike proglašeni “svjetski” rat. Ne treba posebno objašnjavati šta znači ako zemlje nisu saglasne oko terorističke ili neterorističke prirode neke oružane skupine. No, tada su stvari barem koliko-toliko jasne – te su zemlje u nekoj vrsti sukoba.

Paradoks je kada su saglasne u teoriji, ali ne u praksi. To je (višedecenijski) slučaj glede tzv. Radničke partije Kurdistana (PKK), teorijski priznate kao terorističke organizacije od EU i SAD, dok praksa, najblaže rečeno, govori drugačije. Doduše, PKK je od osnivanja 1978. godine promijenio više sponzora, počev od Sovjetskog Saveza kao glavnog, Sirije kao gostoprimca, Grčke kao simpatizera itd., da bi se posljednjih decenija čvrsto ugnijezdio u jasle Zapada. Da, tog istog na čijim se listama terorističkih organizacija nalazi. U praksi je jedino za Tursku PKK zaista teroristička organizacija (s oko 40 hiljada razloga).

Prošle nedjelje desila su se dva događaja glede PKK-a, koji su unijeli još više zabune u to kako je ova teroristička organizacija percipirana na Zapadu.

Prvi se odigrao 1. jula u Ženevi. Specijalna predstavnica generalnog sekretara UN-a za dječija pitanja Virginia Gamba sastala se s jednim od najtraženijih PKK terorista Ferhatom Abdijem Şahinom, koji je ondje putovao u svojstvu komandanta tzv. Sirijskih demokratskih snaga (SDF) – američke maskarade da se zamagli PKK porijeklo njihovih saveznika u Siriji. Cilj posjete kancelarijama UN-a bilo je potpisivanje “akcionog plana” o neregrutiranju djece u tzv. SDF. Nadrealno? Da, potpuno.

PKK ima ozbiljnih problema s imidžom čak i kada je sakriven iza “genijalne” ideje da se preimenuje u nešto s “demokratijom”, kako je to sasvim otvoreno svojevremeno istrtljao američki general Raymond Thomas. Osim etničko-političkog čišćenja teritorije na sjeveroistoku Sirije koju je okupirao oslobodivši je od ISIL-a, te političkog terora oličenog u teroriziranju političkih rivala (često kurdskih partija) i gušenju medija, uporno ga prate izvještaji organizacija za ljudska prava o nasilnom regrutiranju (čitaj kidnapiranju) maloljetne djece.

Misterija je kako je Virginiji Gambi uopće palo napamet da komunicira s organizacijom za kojom se vuče takav rep, ali ona je u ekstazi. Prema zvaničnom sajtu UN-a, kaže da je to bio “važan dan” i “početak procesa”. Misteriji dodaje činjenica da ni specijalni izaslanik UN-a za Siriju Geir O. Pedersen nije imao pojma o ovom po svemu sudeći konspirativnom sastanku (za Ferhatom Abdijem Şahinom postoji Interpolova potjernica).

Da li će Virginia Gamba potražiti društvo i predstavnika “Boko Harama”, ostataka ISIL‑a ili neke druge terorističke organizacije? Teško, a ključ zašto UN pere PKK dat je na spomenutom zvaničnom sajtu (news.un.org): “Akcioni plan uslijedio je nakon spominjanja jedinica YPG/YPJ u godišnjem izvještaju generalnog sekretara o djeci i oružanim sukobima, a u vezi s regrutacijom i upotrebom djece. Jedinice rade pod komandom SDF-a, koja sebe opisuje kao posvećenu sekularnoj, demokratskoj i decentraliziranoj Siriji.” Naime, “sekularno” je tu ključna riječ, a ono “demokratsko” je dekoracija sudeći po izvještajima Human Rights Watcha i Amnesty Internationala.

Na proteste turske misije jedino što je UN (besmisleno) rekao “da Gambin plan s grupom pod vodstvom YPG-a ne implicira nikakav legitimitet, politički legitimitet, za bilo koju naoružanu grupu”. Dakle, UN potpisuje planove bazirane na obećanjima (već ranije davanim) tipa “nećemo više” s “nelegitimnim, politički nelegitimnim” (terorističkim) grupama, i to slavi kao “važan dan”. Nadrealno? Da, na nivou parodijskih vijesti.

Samo dva dana kasnije, 3. jula, na stranicama Washington Posta osvanuo je “autorski tekst” vodećeg PKK teroriste Cemila Bayıka pod naslovom Sada je trenutak za mir između Kurda i turske države. Ne gubimo ga.

Poluistine mnogo perfidnije podrivaju stvarnost nego čiste laži koje je relativno lako razmontirati činjenicama. Ako se te činjenice znaju. Tehniku manipulacije poluistinama zna svaki iskusni terorista poput Cemila Bayıka, te se njegova paškvila za Washigton Post uglavnom kreće u dijapazonu od poluistina do blatantnih laži za koje je bio siguran da ih poluinformirani čitaoci tih novina neće detektirati.

Međutim, ono što je megalaž kao osnova ne samo tog teksta nego i postojanja PKK-a kao takvog jeste narcisoidno uvjerenje da je ta teroristička organizacija legitimni i jedini mogući predstavnik svih Kurda, njihovih želja i interesa. Sažeta (Miki Maus) verzija historije organizacije, koju Bayık gura u grlo čitalaca, naravno, ne govori ništa o prvih šest godina organizacije, prije tzv. gerilskog rata, potrošene na ubistva viđenijih Kurda koji su bili politička konkurencija. Ne govori ništa ni o kultu Staljina i ideološkoj potki na kojoj je organizacija nastala, a koja je bila odlučni faktor da ta gerila ne pliva u kurdskom narodu kao riba u vodi, što je po jednom iskusnom gerilcu (Mao Ce Tungu) uvjet njenog uspjeha. Upravo, taj uvjet u neku je ruku vododijelnica koja dijeli stvarne oslobodilačke pokrete od terorista.

PKK je u svojoj četrdeset godina staroj terorističkoj praksi terorizirao i masakrirao čitava kurdska sela koja su odbijala lojalnost toj grupi manijakalnih bezbožnika. Jedan od prvih masakara desio se u selu Pınarcık u provinciji Mardin, gdje je 1987. godine ubijeno 30 civila, od čega 16 djece i osam žena, a sličnih je bilo nebrojeno. Dakle, kada Bayık definira sukob kao “sukob turske države s Kurdima”, teško je odlučiti da li je to laž s elementom istine ili istina začinjena lažju. Tačan dio, koji mnogi van granica Turske ne znaju, jeste da je s jedne strane bila isključivo država, i. e. to nikad nije bio etnički sukob između Turaka i Kurda, nego države s terorističkom organizacijom koja je, sve pretendirajući da predstavlja Kurde, ubijala i bebe njoj nelojalnih roditelja. Broj žrtava sada je oko 40 hiljada.

Kada se sakrije ta osnovna “falinka” PKK nasilja, tj. da je ono bilo podjednako upereno protiv države, civila koji predstavljaju državu (osim snaga sigurnosti, izabrani predstavnici vlasti, učitelji, ljekari itd.) i PKK-u nelojalnih Kurda, onda se može poigravati (na Miki Maus način) historijom i napraviti ono što ja zovem “kurcšlusom” ili kratkim spojem između perioda od osnivanja republike do početka dvijehiljaditih i današnjeg trenutka. Taj kurcšlus, na koji pada i Noam Chomsky, previđa revolucionarnu evoluciju koja se u svakom pogledu odigrala u posljednjih 16 godina, te da Bayıkovo trabunjanje o “diskriminaciji” danas ne može više da se primijeni ne samo na Kurde kao etničku grupu nego ni na regiju u kome su većina – u smislu izgrađene infrastrukture i ekonomskog razvoja u istom periodu (uprkos otporu i sabotažama PKK-a).

I sada, taj ogrezao u krvi gangster na čelu terorističke korporacije koja se osim terorizmom bavi i lukrativnim poslovima šverca narkotika, ljudi i oružja, velikodušno nudi “mir” kome je (samo) Erdoğan prepreka. Da nije tragično, bilo bi komično.

Međutim, ovaj opis Bayıkovog teksta i moje prateće opservacije potpuno su irelevantne u odnosu na skandaloznu činjenicu da je Washigton Post ustupio platformu teroristi za koga čak i same SAD nude novčanu nagradu. Antierdoğanština Washington Posta je odavno prevazišla sve okvire pristojnog novinarstva (?). Njegovim stranicama ima pristup i drugi antiturski terorista Fethullah Gülen, ali nije nebitna razlika da narečeni lider kvazireligioznog terorističkog kulta nije priznat kao takav (terorista) od zvaničnih Sjedinjenih Država. Cemil Bayık jeste.

Možda Terry Jones ipak nije u pravu da gramatika jeste kolateralna šteta GWOT-a, ali UN i Washington Post prošle su nedjelje pokazali da je razum ipak prva i najveća.