Potporučnik Tull pogođen je tokom povlačenja, kada su britanske linije trebale pasti. Tijelo mu nikad nije pronađeno. Turista koji danas putuje u Arras bit će šokiran kad otkrije prošlost skrivenu u šumama i livadama koje okružuju grad, zalijevan i oplođen krvlju hiljada ljudi.
 i Willieja Clarkea (1878–1949). Prvi je rođen u Gani, bio je golman i umro siromašan radeći u rudniku ugljena. Drugi, sin Škotlanđanke i državljanina Britanske Gvajane, život je skončao radeći kao tapetar.</p>
<p>Willie Clarke također se borio u Prvom svjetskom ratu, ali imao je više sreće – uspio se vratiti kući. Walter Tull bio je vezni igrač, ponekad prebačen na poziciju napadača. Prije nego što mu je život stao u francuskom rovu, igrao je i za “Northampton Town”, gdje se napokon osjećao istinski voljenim. Još jedan od njegovih klubova mogao je biti “Glasgow Rangers”. Zapravo je s njima potpisao predugovor, ali rat mu je stao na put.</p>
<p>Vojnik Tull prijavljen je u 17. bataljon pukovnije “Middlesex” 21. decembra 1914. Njegovo je ime jedno od najpopularnijih među posjetiocima “Imperial War Museum” u Londonu. Do 25. marta 1918, kada je umro u 29. godini, lahko je pratiti njegov trag u vitrinama i informativnim plakatima. Zatim tišina. Njegov je jedan od 35.942 života koji su ugašeni u Arrasu a da niko nije mogao pokopati njegove posmrtne ostatke.</p>
<p>Kad je u novembru 1915. sletio u Francusku, već je imao čin narednika. Pola godine kasnije, vraćen je u Britaniju. Liječnici su mu dijagnosticirali ono što su nazvali “akutnom maničnom krizom”, eufemizmom koji je skrivao ono što bismo danas nazvali slučajem posttraumatskog stresa. Rovovi, hemijsko oružje i klaonica nastala nakon granatiranja odveli su hiljade boraca s obiju strana na rub ludila. Ubrzo nakon toga, narednik Tull vraćen je u pakao kao topovsko meso.</p>
<p>Učestvovao je u krvavim bitkama prije nego što je obolio od vojničke groznice, još jednog eufemizma koji je mogao obuhvatiti bilo koju zaraznu bolest koja je harala na smetljištima ili masovnim grobnicama koje je vrhovno zapovjedništvo nazivalo rovovima. Brojni su romani i filmovi majstorski opisali ovu situaciju, iako je malo dragulja ravnopravnih s filmom <em>Paths of Glory</em> (1957), s velikim Kirkom Douglasom pod režiserskom palicom Stanleyja Kubricka, koji se temeljio na istoimenom djelu književnika Humphreya Cobba.</p>
<p>Dok se oporavljao u Škotskoj, morao je preći brojne prepreke kako bi upisao oficirski kurs. Legenda kaže da je, kad su mu rekli da ne postoje položaji za kolonijalne podoficire, odgovorio: “Gospodine, rođen sam u okrugu Kent. Je li Kent kolonija?” Upravo je tada njegova jedinica poslana u Italiju, gdje je Walter Tull postao prvi crni oficir koji je zapovijedao bijelim trupama.</p>
<p>U januaru 1918. godine, ovaj put pridružen 5. bataljonu pukovnije “Middlesex”, vratio se ožiljcima rovova. U pogrešno vrijeme stigao je na najgore moguće mjesto. Njihov je položaj bio u epicentru njemačke protuofanzive, koja je područje oko Arrasa pretvorila u vulkansko, gotovo mjesečevo mjesto s hiljadama kratera. Istražitelji iz Carskog ratnog muzeja vjeruju da je ubijen iz mitraljeza.</p>
<p>Potporučnik Tull pogođen je tokom povlačenja, kada su britanske linije trebale pasti. Tijelo mu nikad nije pronađeno. Turista koji danas putuje u Arras bit će šokiran kad otkrije prošlost skrivenu u šumama i livadama koje okružuju grad, zalijevan i oplođen krvlju hiljada ljudi.</p>
<p>Na groblju Arras nalaze se 2.652 groba, onih vojnika koji su mogli biti identificirati, a tu su i pločice s imenima 35.942 vojnika nestalih u akciji. Jedan od njih jeste Walter Daniel John Tull, koji je tek u smrti pronašao ono što je tražio u životu: jednakost. Zemlja ga je dočekala kao jedno od svoje djece.</p>
<p>Godine 1999. mediji u Engleskoj podsjetili su na hrabrost i požrtvovanost Waltera Tulla. Razlog je bio spomenik koji je u njegovu čast podigao nekad veliki klub, a sada skromni “Northampton”. Oni koji prisustvuju utakmicama na stadionu “Sixfields” moraju proći ispred mramornih ploča na kojima stoji natpis: “Walter Daniel John Tull ismijao je barijere neznanja, njegovo srce još uvijek kuca.”</p>
</div><!-- entry-content -->
<footer class=)
U kontekstu novih prilika, mnogi izraelski sportski klubovi izrazili su želju za saradnjom s investitorima iz zemlje novog arapskog partnera. Ono što niko nije mogao zamisliti jeste da je upravo Beitar bio prvi koji je to napravio.
Sve je počelo prije četiri godine, kada su se supružnici Sevda i Zijo Tojaga, vlasnica lanca apoteka u Mostaru, koja je danas predsjednica kluba, odlučili osnovati ženski fudbalski tim. Sevda je gledala utakmicu ženskih timova na televiziji i pomislila da ne bi bilo loše nešto takvo napraviti i u Mostaru.
