Knjiga mojih života nije samo autobiografija već i posveta Sarajevu, njegovom mentalitetu, običajima, pravilima, od čijih će rasutih tragova Hemon izgraditi svoje “novo Sarajevo” u Chicagu.
, rezultat adaptacije Hemonove <em>Knjige</em> jeste uvjerljivo, emotivno, intimno i tragično teatarsko ostvarenje, apsolutno nezavisno od svog predloška.</p>
<p>Osim Hemona, kao glavnog protagoniste, u predstavi su oživjeli i ostali presudni i sporedni likovi njegovih života – sestra, majka, otac, najbolji prijatelj, supruga, komšinica, koje su glumci naizmjenično utjelovljavali slijedeći glas pisca. Hemonove kratke priče i eseji uz pomoć teatarskog jezika – monologa (likovi se obraćaju publici i izgovaraju segmente svojih života) i dijaloga (likovi odigravaju pojedine trenutke iz svojih života) – postale su scene koje su u konačnici “knjigu” uspješno “prevele” u “predstavu”.</p>
<p>S druge strane, uporedo s Hemonovim, svijet i Sarajevo proživljavali su svoje živote (prije, tokom i poslije rata), čije najvažnije segmente režiserka izdvaja na simetrično poredanim televizorima (Svjetsko prvenstvo u fudbalu, čuvena Karadžićeva “dobronamjerna” poruka Bošnjacima, Senadova “objava rata”…) te u konačnici sjedinjuje stvarnost i fikciju, život i teatar (emitiranje “stvarnog” susreta vojnika Armije RBiH i njegovog oca nakon dvije godine provedene u zarobljeništvu). Ipak, najveći nedostatak predstave predstavlja njen ritam, odnosno neujednačenost u trajanju pojedinih scena (predugo trajanje posljednje priče / scene <em>Akvarijum</em>), zbog čega se povremeno čini da u životu tragedija i tuga prednjače u odnosu na radost i sreću.</p>
<p>Uprkos tome, <em>Knjiga mojih života</em> uspješan je teatarski projekt koji će svakako upotpuniti siromašan repertoar bh. pozorišta i, za razliku od nekih prethodnih (<em>Mirna Bosna</em>…), ipak potvrditi da mladim umjetnicima, režiserima i dramaturzima treba pružiti priliku da, radeći u profesionalnim uvjetima, predstave svoj talent te eventualno nagovijeste svijetlu budućnost bh. teatarske scene.</p>
<p> </p>
</div><!-- entry-content -->
<footer class=)
Zasnovana na magmi nacionalnog bića, na buntovnoj i polivalentnoj leksičkoj podlozi, na vreloj maštovitosti i gotovo sentimentalnoj zagrcnutosti narodnog rapsoda, poezija Ćamila Sijarića traga za suštinskim mirom, u jednoj univerzalno oblikovanoj formi, osvjetljava čovjekovu sudbinu kroz najintimniju vizuru, svoj san o mogućem spokojstvu projektuje na historijsko platno vječito živih ožiljaka stradalništva i bola kao univerzalnih i odveć ponovljivih kategorija.
Almin Kaplan, Bukara, “Planjax”, Tešanj, 2018.
