Ko je Hacire Akar? Majka iz Diyarbakıra čiji je sin nasilno regrutiran, čitaj: kidnapiran, od HDP aktivista i odveden u “planine” (jedan od sinonima za PKK kampove). Kada je to saznala, Hacire je počela protestno sjedenje ispred zgrade općinskog ogranka HDP-a u Diyarbakıru. Četiri dana kasnije, HDP zvaničnici omogućili su povratak Hacirinog sina s “planine”
PKK je preuzeo na sebe odgovornost za podmetanje skoro svih požara koji su se desili u Turskoj u periodu od 11. jula do 24. augusta. Ništa bolje ne ilustrira licemjerje terorističke organizacije koja sebe zapadnoj štampi predstavlja kao “ekološku”. O licemjerju političkog krila “najfašističkije i najkrvavije terorističke organizacije”, koja se pokušava pozivati na demokratiju dok pomaže na sve načine teroristima, ne vrijedi arčiti tastaturu
Godine 1903. oženio se u Londonu Engleskinjom Winifredom Brunom. Šest godina kasnije, rođen je Osman Wilfred Kemal. Ali Kemal se, nakon iznenadne smrti supruge, na početku Prvog svjetskog rata vraća u Istanbul. Mali Osman Wilfred Kemal ide s bakom Margaret Johnson, od koje će naslijediti prezime. Odrastat će na britanskom jugozapadu i 1940. dobiti sina Stableya, Borisovog oca.
Kako objasniti tursku političku stvarnost prije nego što se slušaocu (koji je postavio pitanje) dezintegrira raspon pažnje? Kako, recimo, objasniti kvazireligioznu terorističku organizaciju šarlatana iz Pennsylvanije ili fakat da tzv. “kurdsko pitanje” ne postoji, odnosno da nije riječ o etničkom sukobu, mržnji, ili kako god to zapadni mediji kvalificiraju? Nemoguća misija s obzirom na ukorijenjene predrasude
Ubrzane diplomatske aktivnosti na liniji Washington – Ankara glede pitanja sigurne zone počele su nakon pojave snimaka pokreta turske vojske ka južnoj granici. Amerikance je zahvatila blaga panika od mogućeg turskog unilateralnog obračuna s terorističkom organizacijom koju su (Amerikanci) promovirali u svog saveznika i naoružali do zuba
S-400 i F-35 samo su povod za produbljivanje krize tursko-američkih odnosa i nešto što bi se uz dobru diplomatsku volju moglo relativno lahko prevazići. Uzroci su dublji i, u suštini, kao što se može vidjeti iz gore spomenutih tekstova i analiza američke štampe, leže u nepristajanju na tursku nezavisnost. Ispoljavanje turske nezavisnosti u vidu ispitivanja prisutnosti prirodnog gasa u istočnom Mediteranu povećava nervozu Zapada. Mala bara, mnogo krokodila
Dok teroristički napad na ustavni poredak Republike Turske dobija epilog u pravosuđu, FETÖ se, zahvaljujući ključevima datim u priznanjima, sve više dešifrira. Više od tri i po hiljade osuđenih u 289 procesa tek je vrh ledenog brijega. Riječ je o FETÖ teroristima koji su odgovorni za smrt 251 šehida i više od 2.000 gazija 15. jula 2016. Međutim, to je daleko od smrtnog udarca organizaciji
Radnička partija Kurdistana (PKK) teorijski je priznata kao teroristička organizacija od EU i SAD, dok praksa, najblaže rečeno, govori drugačije. PKK je od osnivanja 1978. promijenio više sponzora, počev od Sovjetskog Saveza kao glavnog, Sirije kao gostoprimca, Grčke kao simpatizera itd., da bi se posljednjih decenija čvrsto ugnijezdio u jasle Zapada. Da, tog istog na čijim se listama terorističkih organizacija nalazi. U praksi je jedino za Tursku PKK zaista teroristička organizacija
Sudovi u Turskoj su za pokušaj vojnog udara pokrenuli ukupno 289 postupaka, od kojih su presude izrečene u 265 slučajeva, a suđenja traju u još 24 slučaja. O izdajničkom pokušaju puča tužilaštva te zemlje su provela više od 100.000 istražnih postupaka.
Iako goruća, daleko je od toga da je kriza oko S-400 (i prateća glede lovaca F-35) jedini problem tursko-američkih odnosa. Američko neisporučivanje vođe kvazireligioznog terorističkog kulta (FETÖ) i, s druge strane, isporučivanje ogromne količine oružja derivatima terorističke PKK u Siriji neka su od za Tursku, malo je reći, značajnih pitanja
